’İNSANLAR MUTSUZ’’

Bizlerin çocukluğunda hani o beğenilmeyen eskiden diye bahsedilen 1975 ile 1980 li yıllarda hafta sonları Pazar sabahları, sinema kuşağında siyah beyaz televizyonların bulunduğu dönemlerde…
‘’KOVBOY’’ Filmleri oynardı.
Bizlerde her hafta büyük bir merakla bekler, her seferinde hayranlıkla izlerdik.
Bir kasaba vardır her şey güllük gülistanlık, herkes işinde gücünde, herkes yardım sever, elbette ki yoksulluk var lakin, buna rağmen herkes çok mutlu…
Kasabanın ortasında bir kahvehane vardır, yanında birde birahane Kasabalının tek eğlence yeri stres attığı mekanıdır.
Bir gün güneş doğmadan kalabalık bir çete Kasabanın ortasında belirir ve ortalık toz dumana boğulur herkes bir yerlere kaçışır kasabalı evlerine kapanır bir kaç dakika sonra korkunç bir sessizliğe bürünür tüm kasaba, ölüm korkusu hakim olur. Hiç bir kasabalı burnunu dahi pencereden dışarı çıkarmaya cesaret edemez, karşı gelen kasabalı hayatından olur. Aylar geçer kasaba halkı çaresizlik içinde çeteye boyun eğmemek için çırpınırlar.
İnsanlar Mutsuzdur !
Aylar sonra kasabaya çobanlık yapmak için…
Çiftliklerde iş arayan bir ‘’KOVBOY’’ gelir tek Başınadır.
Yaptıkları kötülüklerle ’’KASABAYA’’ korku salarak kabusa çeviren ve bu durumdan fazlasıyla haz alan çete karşısına dikilir.
Eğlence çıktı bize düşüncesiyle her türlü eziyeti yapmak için kolları sıvarlar.
Kasabaya gelen tek kişi… Çete için nedir ki?
Su diye içtikleri içkinin yanında çerez gibidir.
Fakat evdeki hesap çarşıya uymaz.
Yani, bu sefer işin rengi değişmiştir.
Çete ne yapacağını bilmez bir haldedir, allak bullak olmuştur.
ÇÜNKÜ…
KOVBOY!
Cesareti ve ziyadesiyle müthiş zekasıyla her şeyi tersine çevirir.
Kasaba Halkına eziyet eden çeteye karşı tek başına mücadele eder birkaç gün içinde tüm kasabalı…
‘’KOVBOY’DAN’’ aldıkları cesaretle evlerinden çıkar sokakları doldururlar.
Artık tüm kasabalı halk ! ‘’ESKİ’’ değil olması gerektiği gibi…
Mutlu olan normal yaşantılarına dönerler.
Bir zamanlar çocukluğumuzda yani eskiden ‘’BİZLERE’’ renkli hayaller kurduran siyah beyaz ekranlarda izlediğimiz ‘’KOVBOY’’ filmlerinde, korkunç sokakların ürküten sahnelerini aratmayan sessizlikte şimdi sokaklar.
Gün geçtikçe daha çok kimsesizleşen caddeler, kalabalığın içinde boş sessizliği anlatır gibi çaresiz.
Mecburiyetten bu sokaklar da bulunan, mutsuzluğu dibine kadar hisseden insanlar, bir o kadar umutlarını kaybetmiş oldukları yüzlerine fazlasıyla yansıyan, tükenmişlik hakim, tüm kasları tepkisiz her şey tersine dönüşsün diye içsel düşüncelerle sürekli dualarla çare arayan bireyler…
Akıl almaz, mantık kabul etmez gördüklerimizin cevapları nasıl bulunur bilinmez!
Lakin…
Şimdilik !
Başka bir çözüm yolu görünmesede…
Ufuklarda herkes bir kurtarıcı bekler içten içe sessizce.
Belki de bu bilincin verdiği rahatlıkla, sükunet gününün gelmesi bekleniyordur Kimbilir.
Saygılarımla