“KENDİMİZİ NE KADAR TANIYORUZ !.

Karşımıza çıkan en küçük aksamaların varlığında bile, ibreyi karşı tarafa yöneltir,her zaman kolay yolu seçeriz,başkalarını suçlamak gibi,dönüp ben nerde eksiğim diye düşünmek bir yana dursun,şuursuzca haklıyım kazanacağım diye tuhaf söylemlerle ağzımız dolu,dolu nefes almadan konuşuruz.
Çok çabuk samimi olur nedensizce uzaklaşırız hem de hiç dürüst olmayan tavırlarla, sonrasında başlarız dövünmeye…
Neden arkadaşım yok.
Niçin kimse beni sevmiyor…
Bu kadar mı şansızım diye…
Başlarız zihnimizde cevaplarını kendimizden başka kimsenin bilmediği,sorularla vakitsiz dans etmeye.
Oysa bilmeliyiz ki !.
Anahtar cümlenin başında ve sonunda biz varız aslında,bu anlamda sınıfta kaldığımızı bile bile.
Kendimizi yanıltmaktan öteye gidemediğimiz kamufle ettiğimiz…
(Ne yapayım yani ben buyum)dediğinizi duyar gibiyim.
Ne mi yapmalıyız.
Öncelikle kendimize zarar verdiğinin farkında olduğumuz tüm yanlış inançları zihnimizden, dolayısıyla hayatımızdan söküp atmalıyız!.
Hemde hiç vakit kaybetmeden !.
Kendimize rahat nefes alabileceğimiz alanlar açmalıyız ve açtığımız alanlarda doğru adımlar atmamız gerektiğini unutmamalıyız.
Yaptım oldu…
Amaann…
Ne olacak ki…
Gibi türlü bahanelerle güya geçiştirdiğimizi sandığımız zamanımızın ne kadar değerli olduğunu,sert bir duvara toslayınca kaybettiğimizi anlıyoruz ancak !.
Nasıl yani mi ?…
Tepemize kaya düştüğünde acısıyla darmadağın olunca,ancak kendimize kıymet vermeye başlıyoruz ve akabinde tabiki keşke bunu böyle yapsaydımlarla kalan ömrümüzü ziyan ediyoruz,isteyerek veya istemeyerek…Sonuç olarak yalnızlıkla boğuşan,ne yapacağını bilemeyen bir bireyi anlatan mutsuz bir yaşam,yok sayılarak değersizlik sendromuyla kayıp benlik,duygusuna sahip olmak çokta zor olmasa gerek.